Zuam
ZUAM is een meeslepend, speciaal op locatie gemaakt opera-ritueel voor drie operazangers, een dove danser, elektronica en video. ZUAM vertelt het verhaal van een oude futuristen stam die leeft in een wereld, zwevend tussen prehistorische en verre toekomst. In een twee uur durende ervaring verkent het communicatie via gebarentaal en de UrSprache, de proto-taal die onderzocht werd door Futuristische dichters Antonin Artaud en Peter Brook.
ZUAM is een poging om opnieuw verbinding te maken met het innerlijke zelf. Een meditatieve ervaring voor de gekwetste 21e-eeuwse ziel. Voortdurend overweldigd en lichtelijk verdwaald in een snel veranderende wereld. Het beoogt het publiek een metafysische en cathartische ervaring te geven, die rechtstreeks tot het onderbewuste spreekt, terwijl het zich afsluit van de buitenwereld.
De eerste kleinere prototypeversie van ZUAM werd oorspronkelijk ontwikkeld als onderdeel van het O. Festival for Opera. Music. Theatre. (O. Lab) in 2022:
Partners
Team
Mede mogelijk gemaakt door
ZUAM is soms een rebelse reactie op een ontdekte realiteit en soms een metafysische ceremonie die het mysterie van het bestaan oproept, gesproken door zowel onze verre voorouders als onze achter-, achter-, achterkleinkinderen, waarbij een brug wordt geslagen tussen verleden en toekomst op de meest expliciete manier die je je kunt voorstellen. Het stuk verschijnt als een "boven-redelijk" en "boven-verbaal" heidens cyberpunkverhaal vol rituele mystiek, een hallucinogene reis en reinigende catharsis, alles in één. ZUAM toont je het ongeziene, het onuitgesprokene, het poëtische, de mysterieuze wereld van het verleden en de toekomst van onze eigen verbeelding.
Technologie
VR, XR, hologrammen, 3D-animaties, AI en codering maken deel uit van de natuurlijke wereld van de stam, net als de natuur die hen omringt. Het stuk voelt aan als een reeks zeer interdisciplinaire rituelen, verweven met verschillende recitatieven, dialogen en solo's, geleid door de zorgvuldig gearrangeerde beweging van de performers in de ruimte, plaatsingen en symbolen afgeleid van de audio- en visuele "monolieten" in de ruimte, muziek, video (geprojecteerd op het decor en ook op muren en lichamen van de performers), en, last but not least, oude-futuristische geluidssculpturen.
Op auditief gebied is het een nauwsluitende, voortdurend evoluerende, opzwellende compositie, bestaande uit verschillende elektronische en akoestische lagen, vaak gelijkend op een vreemd hallucinerend verhaal, waar de luisteraar niet meer weet wat echt is en wat een hoax is, wat op hen wordt verwerkt/aangebracht en wat een echt akoestisch geluid is. Waar een dunne lijn ligt tussen zogenaamd rationeel en (misschien) objectief, en waar de geest trucjes begint te spelen, waarbij zowel de ogen als de oren betrokken zijn. In dit vocaal georiënteerde stuk ligt de nadruk op operazang vermengd met ademen, grommen, sissen, schreeuwen, roken, fluisteren, zo soepel mogelijk. Dit wordt in contrast gebracht met het gebruik van de proto-taal in aria's en recitatieven, resulterend in een zeer kenmerkende geluidswereld.
